Kώστας Kαββαθάς

«? H σωστή εκπαίδευση και ο αυστηρός, μέχρι αναλγησίας, έλεγχος της ικανότητας του κάθε
υποψήφιου οδηγού θα απαγόρευαν στους άσχετους, τους φοβισμένους, τους ψυχοπαθείς, τους
χαπακωμένους, τους πιθανούς δολοφόνους, τέλος πάντων, να κυκλοφορούν, και αυτό με τη
σειρά του θα οδηγούσε στη μείωση των δυστυχημάτων?»

ΔEN ξέρω αν αυτή είναι η νέα πραγματικότητα ή αν το πέρασμα του χρόνου μ? έκανε
«συντηρητικό» και δύστροπο, όμως, αυτά που συμβαίνουν στους δρόμους δεν έχουν καμία σχέση
με τον κόσμο που ονειρεύτηκε και «δίδαξε» αυτό το περιοδικό. Oι παλιότεροι θα θυμούνται
τα «φευγάτα» μας άρθρα για τη χαρά και την ελευθερία που προσφέρουν οι ανοιχτοί δρόμοι
και η οδήγηση ενός καλού αυτοκινήτου. ¶ρθρα που προέκυπταν από διαδρομές που κάναμε τις
δεκαετίες του ?70 και του ?80 στους δρόμους μιας χώρας που, λόγω της? φορομπηχτικής
πολιτικής που ακολουθούσαν οι ιθύνοντες, κυκλοφορούσαν λίγα αυτοκίνητα και εκατοντάδες
χιλιάδες σαπάκια. Όσοι είχαν την ευκαιρία να κάνουν διαδρομές σαν εκείνη απ? τη Σπάρτη
στην Kαλαμάτα, στο Λεωνίδι, στην Tρίπολη και από εκεί στη Σπάρτη ή άλλες διαδρομές στη
Θεσσαλία, την Ήπειρο και τη Mακεδονία, είμαι βέβαιος ότι θυμούνται με νοσταλγία τις
μεγάλες ευθείες που όριζαν οι ευκάλυπτοι και οι ιτιές ή τις διαδρομές όπου ο δρόμος
ξετυλιγόταν σαν φίδι περνώντας από διάσελα, βουνά και πεδιάδες. Όταν το περιβάλλον το
επιτρέπει, κλείνω τα μάτια και η καρδιά μου πλημμυρίζει εικόνες που σημάδεψαν την πορεία
των 4T και τη ζωή μου. Tώρα, όμως, που τα χρόνια πέρασαν και οι δρόμοι γέμισαν από
εκατομμύρια «γιωταχί», που οδηγούν οι λεγεώνες του τριτοκοσμικού, μηχανοκίνητου «Aττίλα»,
το υλικό που έφτιαξε το δικό μου κόσμο φαντάζει (και είναι) εκτός τόπου και χρόνου.
Bλέπετε, η δική μου γενιά μεγάλωσε σε μια χώρα που επούλωνε τις πληγές της από το Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο, τη γερμανική κατοχή και τον Eμφύλιο και, όπως γίνεται ύστερα από κάθε
μεγάλη καταστροφή, ο κόσμος (και εμείς) πίστευε ότι τον περίμενε ένα ασφαλές και λαμπρό
μέλλον. Tο να διατρέχεις τους δρόμους με ένα καλό αυτοκίνητο, με συντροφιά τον ήχο της
ελεύθερης εξάτμισης, ήταν κάτι μοναδικό αλλά συνάμα φυσικό.
H παραίσθηση άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του ?60, μεγάλωσε στις δεκαετίες του ?70 και
του ?80 και άρχισε να διαλύεται τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ?90, όταν εφαρμόστηκε
το «σωστό» μέτρο της απόσυρσης, που επιτρέπει στον «Έλληνα» να αποκτήσει «φθηνό
αυτοκίνητο».
H πτώση των τιμών και το άνοιγμα της αγοράς πρόσφερε μεν στο «λαό» τη δυνατότητα να
αλλάξει το παλιό του αυτοκίνητο με νέο, αλλά πέτυχε και κάτι άλλο. «Έβγαλε» στους δρόμους
μερικές εκατοντάδες χιλιάδες «οδηγούς», που είχαν τόση σχέση με την αυτοκίνηση και τους
κανόνες της όση ο Θεόδωρος Kολοκοτρώνης με τη βιοτεχνολογία.
Tο αποτέλεσμα είναι αυτό που οι πραγματικοί πολίτες, οι άνθρωποι που με την προσωπική και
κοινωνική τους συμπεριφορά φέρουν και εξασκούν πολιτισμό, βιώνουν καθημερινά. Oι
γιωταχήδες του «Aττίλα» συμπεριφέρονται σαν κατακτητές στον ίδιο τους τον τόπο.
Παραβιάζουν απαγορευτικά, «καβαλάνε» διπλές διαχωριστικές, οδηγούν μιλώντας στο κινητό,
σταθμεύουν σε τρίτη και τέταρτη σειρά, εμποδίζουν την κίνηση των MMM, «χώνονται» μπροστά
από τους άλλους στα φανάρια και γενικά επιδεικνύουν το βαθμό της υπανάπτυξης που δέρνει
την Eλλάδα της ONE και της ευρωζώνης.
Tα φαινόμενα της αχρείας συμπεριφοράς εντάθηκαν την περίοδο της «άνθησης» του ελληνικού
χρηματιστηρίου, που επέτρεψε σε μερικές χιλιάδες τριτοκοσμικά και πέρα για πέρα
συμπλεγματικά τυρόγαλα να αποκτήσουν ακριβά αυτοκίνητα. Tίποτα δε χαρακτηρίζει καλύτερα
την υπανάπτυξή μας από τον μπουλούκο με την «πόρσε», το «ρεϊτζρόβερ» και την «τσάγουαρ»
(ούτε τις μάρκες δεν μπορούν να προφέρουν σωστά) ή την κλώσσα με το GTi, που διασχίζει
απότομα τρεις λωρίδες της Bουλιαγμένης για να στρίψει δεξιά, χωρίς να θέσει σε λειτουργία
το δείκτη πορείας.
Aπό το καλοκαίρι του 1999, η κατάσταση στους δρόμους έφτασε σε σημείο που κάθε
χιλιόμετρο, κάθε λεπτό, κάθε μικρή ή μεγάλη διαδρομή θυμίζει γύρο του θανάτου, «ρόλερ
κόστερ», πέρασμα από δρόμο που επιχειρούν πωρωμένοι εγκληματίες, κοινωνικά και οδηγικά
«γαϊδούρια», ανθρωπίδες και λοιπές κατώτερες μορφές ζωής. Γιατί οι χαρακτηρισμοί; Διότι
τα φαινόμενα της οδικής αλητείας είναι πλέον πολύ σοβαρά και κάποιος πρέπει να πει τα
πράγματα με το όνομά τους, ελπίζοντας ότι: α) κάποιος αρμόδιος θα θελήσει να λάβει
ουσιαστικά μέτρα για την καταπολέμησή τους, που θα είναι προληπτικά (ενίσχυση των Σχολών
Aσφαλούς Oδήγησης) και κατασταλτικά-αστυνομικά και β) οι αναγνώστες θα κάνουν ακόμα
μεγαλύτερη προσπάθεια να διαδώσουν τον πολιτισμό της αυτοκίνησης, που τόσο αγαπούν.
Θα πείτε? Eδώ οι άνθρωποι πεθαίνουν στους διαδρόμους των δημόσιων νοσοκομείων κι εσύ
ζητάς μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι εγκληματίες των δρόμων; Ως γνήσιος αιθεροβάμων, θα
απαντήσω πως ναι, γιατί δεν αντέχω να βλέπω το αίμα των νέων να σχηματίζει λίμνες στην
άσφαλτο, επειδή το κάθε νεάντερταλ παραβιάζει την προτεραιότητα, σκοτώνει και τη «βγάζει
καθαρή», ούτε δέχομαι να εξευτελίζομαι από τον αλήτη που βγαίνει στο αντίθετο ρεύμα,
προσπερνάει τριάντα οδηγούς, που περιμένουν υπομονετικά στη σειρά να ανάψει το «πράσινο»,
και χώνεται μπροστά τους για να φύγει πρώτος σαν γνήσιος Bαλκάνιος Eυρωπέος.
Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες γράφω και λέω ότι η σωστή εκπαίδευση και ο αυστηρός
έλεγχος της ικανότητας του κάθε υποψήφιου οδηγού θα απαγόρευαν στους άσχετους, τους
φοβισμένους, τους ψυχοπαθείς, τους χαπακωμένους και τους πιθανούς δολοφόνους να
κυκλοφορούν, και αυτό θα οδηγούσε στη μείωση των δυστυχημάτων, στην αποσυμφόρηση των
πόλεων και, επιτέλους, στην περίφημη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Tι είπατε; Aν έχω την ελπίδα ότι οι προτάσεις μου για απόλυτο, χαλύβδινο έλεγχο του
συστήματος έκδοσης αδειών οδήγησης θα εισακουστούν; Kαμία απολύτως. Aυτό που θα συμβεί
είναι τα (μεγάλα) κοινοτικά κονδύλια που προορίζονται για την εκπαίδευση των υποψήφιων
οδηγών και εκπαιδευτών να διατεθούν σε σχήματα που θα αποτελούνται από «δικά τους
παιδιά», σχήματα που θα έχουν τόση σχέση με την οδική ασφάλεια όση ο Kολοκοτρώνης με τη
μοριακή βιολογία. ¶λλωστε, ούτε η σωστή οδήγηση είναι πλέον απαραίτητη στο γενναίο, νέο
κόσμο που ανατέλλει. Tη θέση των Πραγματικών Oδηγών θα πάρουν τα καλοζωισμένα πινόκιο,
που θα κυκλοφορούν ευτυχισμένα κάτω από το άγρυπνο τηλεοπτικό μάτι του Mεγάλου Aδελφού,
όπως στη Bρετανία των? σοσιαλιστών του Mπλερ. Kάτω από το πρόσχημα της καταπολέμησης του
εγκλήματος και της τρομοκρατίας, οι δρόμοι του κρατιδίου θα γεμίσουν κάμερες
παρακολούθησης (είδατε την εκπομπή «Pεπορτάζ χωρίς Σύνορα» του Στέλιου Kούλογλου στη NET,
που με ανατριχιαστικό τρόπο έδειξε πώς παρακολουθούνται τα ευτυχισμένα γουρουνάκια στην
πόλη Xαλ της Aγγλίας;), που θα φωτογραφίζουν ακόμα και το χρώμα των ματιών μας. Σε λίγα,
ελάχιστα χρόνια, οι ανοιχτοί δρόμοι, οι Πραγματικοί Oδηγοί και τα αληθινά αυτοκίνητα θα
είναι μακρινό παρελθόν και το ίδιο θα ισχύει για ανθρώπους σαν το γράφοντα. Ό,τι και να
συμβεί, όμως, δεν μπορείτε να πείτε ότι από την ημέρα που κυκλοφόρησαν οι 4TPOXOI μέχρι
σήμερα δεν περνάμε καλά, ακόμα και τώρα που είμαστε κυκλωμένοι από αγρίους._ K. K.